Cultureel erfgoed voor je smaakpapillen: Raithaane, Patan

Gefrituurde heerlijkheden en mos met varkensbloed in Latipur (Patan). Een restaurant gefocust op voedsel erfgoed in Nepal.

Het kleine steegje dat leidt naar het binnenpleintje met het restaurant. Foto van Kathmandu Post.

Voedsel als erfgoed

Om gelukkig te blijven in het leven zijn we verplaatst van de backpackerswijk Thamel naar een stad een half uur verderop: Patan. Eigenlijk is dit een stad die is vastgegroeid aan Kathmandu en lijkt het zeker geen aparte stad. Op een minuut lopen van ons hostel zit restaurant Raithaane; waar de ingrediënten en het menu heel bijzonder zijn. Nepalees eten wordt vaak geassocieerd met momo’s en dal bath.

Om een of andere reden is Patan een uitstekende plaats om authentiek Nepalees eten te proberen, bij Honacha hebben we ook echt lokaal eten weten te vinden!

De missie van dit restaurant is om ‘vergeten’ Nepalese gerechten, een vorm van erfgoed, opnieuw te laten zien. Dit is belangrijk, want wat op de menukaart staat, verandert steeds met de seizoenen.

Mensen die in de keuken staan vanuit een passie voor voedsel en alles zo lokaal mogelijk kopen, zijn goed op de hoogte van wat er precies in het eten zit. Prima begin voor een ‘veilige‘ maaltijd voor mij.

We bestellen drie gerechten van de kaart, alles glutenvrij en lactosevrij en eten samen van de borden die we krijgen.

Kanchemba zijn met de hand gerolde rolletje deeg. Aan de zijkant ligt een soort kruidenmengsel. Marnix denkt chilipeper met gember en/of pomelo, ik heb geen idee wat het zou kunnen zijn. Het is smaakvol, vet en goed. Taruwa smaakt nog beter met een groente(?) dipsaus.

Angst

Ik ben altijd ongemakkelijk wanneer ik voedsel eet met deeg of meel. Altijd. Het is eigenlijk doodzonde want dat maakt dat ik nooit helemaal volledig kan genieten van dit soort gerechten. Ook al is het nog zo lekker, gegluut worden is het nooit waard. Urenlange misere. En eigenlijk is het heel irritant; constante angst, terwijl ik zoiets lekkers eet. Maar als dit eten met deeg het probleem is, is het kwaad al geschied, dus ik eet maar door en hoop op het beste.

Een van de weinige gerechten met vlees. Varken staat helemaal niet op de kaart in het gedeelte van India waar wij waren, dus we zijn nieuwsgierig. De Chamre is een beetje bijzonder. De rijst is heel smaakvol, want die is langzaam gekookt met een speciale olie en allerlei kruiden. Er wordt een tapasdipsaus bij geserveerd die een onverwachte combinatie vormt met de rijst. Het smaakt goed, maar de smaaksensatie is wat apart, olijven met rijst. En wilde, eetbare mos in varkensbloed. Een heel interessante combinatie, absoluut! Het is best lekker, maar het mos heeft een vreemde, voor mij onbekende structuur en stiekem probeer ik niet te veel te denken aan het bloed… Stiekem vind ik dat dus een beetje goor, ik schuif het snel naar binnen.

Het laatste gerecht eten we binnen omdat het begint te regenen; na-moesson in Nepal. Het interieur is heel minimalistisch en doet daardoor niet heel Nepalees aan. Maar dit is een wat ‘duurder‘ restaurant dan waar we meestal heen gaan. Qua locatie is het leuk, op een wat lastig te vinden binnenpleintje met een terras en tuintje. Ik kan genieten van de sfeer die ze hebben gecreëerd. Bovendien heb ik bij het betalen nog even in de keuken gespiekt; alles lijkt netjes zo op het eerste gezicht. Nepalees eten, maar voor wie op zoek is naar een bijzondere ervaring is dit restaurant zeker een aanrader. De kosten: 900 Nepalese roepie (€7,10).

Zelf hier op eten? Hier vind je meer informatie.

Gluten Nepal: 0

Lactose Nepal: 0