En de winnaar is… lactose (of antibiotica)

Daar zit ik dan, in Pakistan. Voor mij op tafel staat mijn ’nieuwe’ ontbijt/brunch. En dit is geen Pakistaans eten. Maar voor nu is dit de enige manier. Mijn lichaam móét herstellen, want ik ben doodmoe. Al bijna twee weken voel ik me nu beroerd, van lactose?

Hoewel deze blog voornamelijk gefocust is op glutenvrij reizen, moet ik ook lactosevrij eten. Een ‘glutening’ geeft een andere reactie dan lactose. Wanneer ik gluten eet, is de kans groot dat ik hoofdpijn krijg, ik heel misselijk word en daarna herhaaldelijk over mijn nek ga. En nog een paar dagen ziekig. Duidelijke symptomen, makkelijk te interpreteren. Lactose is subtieler. Meestal word ik niet direct ziek, dat kan best een dag duren, of twee. Ik wordt misselijk. En ik voel me ziek, algemene malaise. Ik krijg depressieve gevoelens en word boos (sorry Marnix).

In Pakistan zijn best wel opties als het gaat om glutenvrij voedsel. Niet vreselijk veel en de keuken leunt zwaar op vlees, maar goed. Er is wel wat te vinden. Maar met mijn dubbele dieet wordt het niet makkelijker. Boter, yoghurt en room worden bij veel maaltijden gebruikt. Communicatie is lastig. Misschien moet ik wat duidelijker zijn over het melkprobleem? Misschien denken veel mensen dat een klein beetje niet uitmaakt, ook al vertel ik wel dat ik iets niet kan eten? Ik weet van sommige verkopers dat ze niet de waarheid vertellen over de ingrediënten, omdat ze willen verkopen. Dit alles maakt mijn leven nu even heel ingewikkeld.

Als onderdeel van het reizen probeer ik zo veel mogelijk ‘gewoon’ te eten, wat mensen hier zelf ook eten. Dat maakt het een volledige ervaring voor mij. Maar de afgelopen twee weken ben ik vaak beroerd geweest. En dan ben ik toch een stuk minder gezellig en gelukkig. Om het extra vreemd te maken: Marnix kondigde aan dat hij ook tijdelijk wil stoppen met melkproducten (hij is nog vaker ziek dan dat ik ben, maar dan op een ongemakkelijkere manier… en moest laatst verschrikkelijk overgeven na het drinken van melk.).

Update

Twee weken na een dikke antibiotica-kuur is Marnix weer beter en weer alles met melk aan het eten. Naar de winkel dan maar voor alternatief voedsel voor mij. Toen we weer uit de winkel vertrokken, vertrok met ons glutenvrije haver en noten. Voor maar liefst 875 roepie (€5,20) voor een pak! Hallo Westerse prijzen. De honing die Marnix net had gekregen (hoera voor Pakistaanse gastvrijheid!), gaat morgen door mijn ontbijt heen. Dus daar gaan we. Niet echt leuk om over te schrijven. Maar goed: aanpassen, minder ziek zijn en doorgaan met reizen!

Update

Na een handvol antibioticapillen voel ik me ook beter. De klachten leken erg veel op lactose, maar uiteindelijk waren het bacteriën, geen melk. Dat zegt wel weer iets over de voedsel hygiëne natuurlijk. Maar ja, te hard geschreeuwd dus over melk, zonder reden. Tijdens ons verblijf in Lahore Backpackers waren de andere gasten ook ziek. Getsie Lahore? Hier wat creatieve gedachtes van Marnix, over ziek zijn in de bus van Gilgit naar Islamabad, nu van beroerde kip onderweg. Met al die spannende gluten overal zou je haast vergeten dat gewoon ziek zijn ook nog bestaat…

De bus rijdt over kronkelwegen

terwijl ik mijn ingewanden moet legen

Er zijn genoeg plastic zakjes

Ik bewonder rots na rots

met mijn zakjes vol met kots

We hebben nog de hele nacht

Onze bus wordt opgekrikt

terwijl Marnix in zijn braaksel stikt

Pakistaanse kip verdrijft al het plezier

Ook al houd ik mij best wel groot

stiekem ben ik best wel dood

Over slapen droom ik nu alleen

#thismightbeglutenfree #glutenvrij #lactosevrij #Pakistantravel