Wanhoop in de bus: Gluten & kotszakjes

De golven met misselijkheid slaan over me heen. Wáárom terwijl ik in een bus zit? Wáárom? Ik kan mijn ogen niet dichtdoen, daarvoor rijden we te hard op een te beroerde weg, met te veel bochten en kuilen. Dus ik staar naar de stoel voor me, terwijl ik leun tegen het raam. Ik weet wat eraan zit te komen. Marnix spiekt naar me, hij weet het ook. Niks aan te doen. Ik ben héél miserabel. Ellende, leugens en bedrog. Ik denk dat ik weet waar het probleem zit. Het was niet de lunch, die er enigszins discutabel uit zag. Nee, het was de ranzige, Indische chips. Een snack die volgens de ingrediëntenlijst geen gluten bevat en veilig zou moeten zijn om te eten. Maar daar heeft mijn lichaam geen boodschap aan. Ook al zit ik in een nachtbus de komende 14 uur.

Onderhand ben ik goed voorbereid, de kleine plastic zakjes heb ik altijd bij de hand. Waar die 1 liter zakjes voor in het vliegtuig wel niet allemaal goed voor zijn. Ha! Ik onderga mijn lot gelaten, want het is wat het is. Dacht ik toen nog. Haha.

Gegluut: het volledige proces

• Stap 1: 1 tot 3 uur lang gebeurt er niet zo veel. Daarna begin ik misselijk te worden. Soms heb ik hoofdpijn of buikborrels. Op dit moment gaan de alarmbellen af.
• Stap 2: Intense misselijkheid. Zwaar zweten. Lijkbleek.
• Stap 3: Overgeven.
• Stap 4: Herhaal stap 3 tot ik geen eten meer in mijn maag heb. Dit kan verschillende uren duren waarbij is zeer regelmatig moet overgeven.
• Stap 5: Uitgeput op bed liggen en proberen te slapen, wanneer de ergste misselijkheid voorbij is.
• Stap 6: vijf tot acht uur later is licht voedsel weer te verdragen. Mijn buik is sowieso nog een dag of twee van streek.

Maar dit blijkt zonder twijfel een van mijn allerergste gluten-ervaringen te worden tot nu toe. Waarom? Vanwege mijn ‘goede voorbereiding’: het liter zakje.

Op een gegeven moment ben ik halverwege mijn kotsmarathon en dommel ik een heel klein beetje weg. Blessed mercy. Mijn plastic zakje is op dit moment vrij vol, maar ik ben te beroerd om in mijn tas te duiken voor een andere. En ergens tijdens mijn pauzemoment, breekt het zakje open aan de onderkant.

En heb ik een liter braaksel op mijn schoot liggen. 

Nee. Oh nee. Nee. Echt álles zit eronder. De grond. Mijn jas, Marnix’ jas. Mijn tas. Zelfs mijn verrekte handschoenen. Zelfs de zijkant van de bus, al weet ik niet precies hoe dat gebeurd is. De opkomende paniek onderdrukkend, onderneem ik snel actie en schep handmatig de meeste rotzooi naar buiten door het raampje. Ik gok dat mijn wollen trui niet meer te redden is (dat was hij wel, mijn spijkerbroek daarentegen kon zo de prullenbak in). En zo zit ik urenlang in mijn eigen rotzooi en vervloek ik mijn dieet en mijn vreemd functionerende lichaam. Nee leuk joh, dat reizen.

Maar eerlijk is eerlijk, normaal gesproken is dit allemaal niet zo ellendig. Ziek zijn is afschuwelijk, maar dit wel héél sneu. Leer van mijn fout. Bepaalde plastic zakjes zijn niet een goede optie.

Voordat we op reis gingen ben ik jarenlang niet ziek geweest van gluten. Mijn reactie is veranderd. Eerder was er zeer intense pijn, nu niet meer. Ik moet wel explosief overgeven. Dat is nieuw. Het blijft hoe dan ook een zéér onprettige ervaring. Dat is dan weer níet veranderd. Soms ben ik ziek. Meestal niet. Het is wat het is. Maar wel glutenvrij bij voorkeur.